รายละเอียด
ดาวน์โหลด Docx
อ่านเพิ่มเติม
คุณเคยสงสัยไหมว่า จะเกิดอะไรขึ้นหลังจาก วิญญาณออกจากร่างกาย? มันจะเดินทางต่อไปสู่ ภพภูมิอื่นใช่ไหม? หรือมันยังคงวนเวียนอยู่ในโลกนี้ ไม่อาจก้าวต่อไปได้? ในพระพุทธศาสนา เช่นเดียวกับ ในวัฒนธรรมอื่น ๆ โลกแห่งจิตวิญญาณ ซึ่งมักเรียกว่า โลกหลังความตาย ไม่จำเป็นต้องเป็นสถานที่ ที่มืดมิดหรือน่ากลัวเสมอไป หรืออาจเข้าใจได้ว่าเป็น อีกมิติหนึ่งของจิตสำนึก ทางจิตวิญญาณ ซึ่ง วิญญาณที่ยังไม่บรรลุ การหลุดพ้นยังคงผูกพันด้วย ความผูกพันและความปรารถนา ที่ยังไม่สิ้นสุดจาก ชีวิตทางโลกของตน พุทธศาสนิกชนผู้ศรัทธาท่านหนึ่ง ได้แบ่งปันประสบการณ์อันน่าทึ่งว่า เขาได้เข้าร่วม พิธีสวดมนต์ที่จัดขึ้นในสุสานเก่า ๆ มากมาย เพื่อช่วยให้ ดวงวิญญาณที่เร่ร่อนเหล่านี้ พบกับความสงบและความหลุดพ้น ฉันมีคนรู้จักคนหนึ่งที่ ฉันมักเรียกว่าครูของฉัน- เขาไม่ใช่พระ ไม่ใช่หมอผี และไม่ใช่คนล่าผี เขาเป็นเพียงบุคคลหนึ่งที่ ได้ผ่านประสบการณ์ต่าง ๆ มากมาย เป็นคนที่สูญเสีย คนที่รักไปหลายคน และเป็น คนที่ใช้เวลาหลายสิบปีใน การศึกษาเรื่องอาณาจักรที่ มองไม่เห็น ไม่ใช่เพราะความงมงาย แต่ด้วยการสังเกต และการพิจารณาอย่างรอบคอบ วันหนึ่งฉันไปพบครู แล้วถามว่า "คุณเชื่อเรื่องผีไหม?" เขาอมยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันไม่จำเป็นต้อง เชื่อหรือไม่เชื่อ แค่สังเกตและเข้าใจก็พอ” ฉันถามต่อไปว่า “แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่าโลก อีกใบนั้นมีอยู่จริง?” เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้ว ตอบว่า “หากคุณอยากรู้ จริง ๆ คุณต้องไปสัมผัส มันด้วยตัวคุณเอง อย่าพึ่งพาสิ่งที่คนอื่นบอกคุณ อย่าปล่อยให้ภาพจาก ภาพยนตร์มาชี้นำคุณ ปล่อยให้ดวงตาและหัวใจของคุณ ค้นหาคำตอบด้วยตัวเอง” พุทธศาสนิกชนผู้ศรัทธาท่านนี้ ยังคงมีความสงสัยอยู่เงียบ ๆ ว่า จะมีโลกอีกโลกหนึ่งซึ่ง ไม่สามารถมองเห็น ไม่ได้ยิน หรือสัมผัสได้ด้วยประสาทสัมผัส ทั้งห้าของเราได้จริงหรือ? เหตุใดวิญญาณบางดวงจึงยังคงอยู่ ที่นี่ ในโลกแห่งวัตถุนี้ แม้ว่าเวลาของพวกเขาท่ามกลาง สิ่งมีชีวิตจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม? วิญญาณเหล่านี้ไม่อาจก้าวต่อไปได้ ไม่ใช่เพราะพวกเขาอยากหลอก ใครหรือก่อให้เกิดอันตรายแต่อย่างใด พวกเขาไม่รู้ว่า จะต้องไปที่ไหน บางคนก็จมอยู่กับความเสียใจ ส่วนคนอื่น ๆ ก็ยังคงเก็บ ความแค้นไว้จนไม่อาจละทิ้งไปได้ บางคนเศร้าโศกเสียใจจาก การต้องจากคนที่ตนรัก และบางคนก็ ถูกลืมไปเฉย ๆ พวกเขาจึงยังคงล่องลอย อยู่ในโลกที่มองไม่เห็น เพื่อค้นหาบางสิ่งบางอย่าง ที่แม้แต่ตัวพวกเขาเองก็ ยังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ ท่ามกลางดวงวิญญาณเร่ร่อนเหล่านี้ มีเรื่องราวมากมายที่ไม่เคยเล่าขานมา ก่อน เรื่องราวของความปรารถนา เศร้าโศก และรอคอยอย่างเงียบ ๆ วิญญาณแต่ละดวงต่างก็มีเหตุผล ของตัวเองในการคงอยู่ มาฟังเรื่องราวเหล่านั้น สักเรื่องหนึ่งกันดีกว่า ครูของฉันเคยเล่าให้ ฉันฟังว่าในระหว่างพิธีรำลึก เขาได้พบกับวิญญาณ ของผู้หญิงคนหนึ่งที่ เสียชีวิตไปหลายปีแล้ว เธอไม่โกรธ ไม่แค้น และ ไม่ทำร้ายใคร เธอไม่มีใครเหลืออยู่ ให้ระลึกถึงเธออีกแล้ว เธอเคยมีครอบครัว แต่สามี ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่ยังอายุไม่มาก ลูก ๆ ของเธอค่อย ๆ ละทิ้ง บ้านเกิดไป และไม่มี ใครจุดธูปให้เธออีกต่อไป ไม่มีใครเอ่ยชื่อเธอด้วยซ้ำ เธอจึงอยู่เงียบ ๆ โดย ไม่ขอสิ่งใด เพียงแต่ รอคอยบางสิ่งบางอย่าง เมื่อครูของฉัน ทำพิธีเธอก็ร้องไห้ ไม่ใช่ด้วยน้ำตาเหมือนคนเป็น แต่เขา สัมผัสถึงความเศร้าโศกของเธอได้ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่เธอรู้สึกว่า ยังมีใครบางคนจำเธอได้ หลังจากพิธีเสร็จสิ้น เธอก็ได้เดินทางต่อไป ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ อาจารย์ผู้รู้แจ้งในอดีตได้ ทิ้งคำสอนอันศักดิ์สิทธิ์และ คำอธิษฐานไว้ให้กับผู้ล่วงลับ การอธิษฐานไม่เพียงแต่ทำให้ ผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่มี ความสงบสุขเท่านั้น แต่ยังทำให้ ดวงวิญญาณของผู้ที่ล่วงลับ มีแสงสว่างอันอ่อนโยนอีกด้วย คำอธิษฐานแต่ละบทมีพลัง แห่งความรัก ความสบายใจ และการรำลึก ช่วยให้ วิญญาณเร่ร่อนรู้สึกว่า พวกเขาไม่ได้ถูกลืม และ ชี้นำให้พวกเขาปล่อยวาง ความโศกเศร้าและค้นหา ความสงบในโลกแห่งจิตวิญญาณ เรื่องราวเกี่ยวกับพิธีสวดมนต์ เพื่อผู้ล่วงลับได้รับ การเล่าขานโดยพระภิกษุรูปหนึ่ง กลุ่มสงฆ์ของเขาได้ ออกเดินทางด้วยคำปฏิญาณที่ จริงใจที่จะไปเยี่ยมสุสาน ทหารผ่านศึกและอธิษฐานแสดง ความขอบคุณต่อวีรบุรุษ ผู้ล่วงลับที่สละชีวิต เพื่อชาติไปนานแล้ว คณะผู้ศรัทธาได้เข้าไป ในสุสานสงครามซึ่ง เป็นสถานที่ฝังศพของ ดวงวิญญาณนับพันที่ เสียชีวิตเพื่อประเทศชาติ พวกเขานำธูปเทียน ดอกเบญจมาศสีขาว และ คำอธิษฐานที่ยกมาจาก ส่วนลึกของหัวใจมาด้วย ผู้นำทางคือพระภิกษุชรารูปหนึ่ง มีลักษณะนิสัยเงียบขรึม แต่ดวงตากลับเปล่งประกาย ด้วยแสงสว่างจากภายใน จากนั้นเขาพูดด้วย น้ำเสียงที่ทุ้มและอบอุ่นว่า “วันนี้พวกเรามาที่นี่ ไม่เพียงเพื่อจุดธูปรำลึกเท่านั้น แต่ยังเพื่อแสดงความ ขอบคุณต่อผู้ที่ล่วงลับด้วย แม้ว่าคุณจะออกจากโลก มนุษย์ไปแล้ว แต่วิญญาณของคุณยังคงอยู่ วันนี้เราขอเชิญท่าน กลับมาที่นี่เพื่อฟังพระสูตร และรับบุญที่ เราอุทิศให้ท่าน” เมื่อเสียงระฆังศักดิ์สิทธิ์ ดังก้องไปในอากาศ และพระสงฆ์ เริ่มสวดมนต์อันเคร่งขรึม บรรยากาศก็เปลี่ยนไป ทุกคนที่อยู่ในวัด ต่างรู้สึกราวกับว่ามีเสียง ตอบรับอันอ่อนโยนกลับ มาจากอีกฝ่ายหนึ่ง “เราไม่ต้องการเงินกระดาษ หรือสิ่งของชั่วคราว ที่คนเป็นเผาไป เราเพียงแต่หวังว่า ยังมีคนจำพวกเราได้ ยังมีคนสวดมนต์ภาวนาเพื่อเรา ยังมีคนสวด พระสูตรและอุทิศบุญ กุศลเพื่อเรา เพื่อที่เราจะได้เดินทาง ต่อไปและไม่ติดอยู่ใน ภพภูมินี้อีกต่อไป” แท้จริงแล้ว สิ่งที่วิญญาณ ผู้ล่วงลับต้องการอย่างแท้จริง คือการรำลึกและความกตัญญู ซึ่ง แสดงออกมาผ่านการอธิษฐานอย่าง จริงใจเพื่อความสงบสุขของพวกเขา บางครั้งเราถือว่า หลังจากความตาย วิญญาณ จะไปสู่การเกิดใหม่ หรือย้ายไปยัง อาณาจักรอื่นทันที ตามกฎของจักรวาล แต่ก็ยังมีวิญญาณบางดวง ที่ยังคงอยู่ข้างหลัง โดย ถูกขัดขวางโดยเจตนาที่ ยังไม่เสร็จสิ้นในชีวิตของพวกเขา หรือเพียงเพราะไม่มีใคร ช่วยชี้แนะให้พวกเขา เดินทางทางจิตวิญญาณต่อไป มีผู้หนึ่งถามพระภิกษุชรา ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือด้วย อารมณ์ว่า “ท่านอาจารย์ นั่นหมายความว่าพวกเขา ยังอยู่ที่นี่ใช่ไหม?” หลังจากผ่านไปหลายปี พวกเขายังไม่ก้าวต่อไปใช่ไหม?” พระภิกษุชราพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ “พวกเขาไม่ก้าวต่อไปเพราะยังมี สิ่งที่ยังไม่เสร็จสิ้นอีก เช่น ความปรารถนาที่ยังไม่เป็นจริง คำสาบานที่ไม่ได้รับการรักษา หัวใจที่ไม่สามารถปล่อยวางได้” ดวงวิญญาณบางดวงเมื่อล่วงลับ ไปแล้ว ครอบครัวจะรำลึกถึง และสวดมนต์อุทิศส่วนกุศล เพื่อให้ดวงวิญญาณสงบสุข แต่บางคนก็ถูกลืมอย่างแท้จริง เช่น วีรบุรุษที่ล่วงลับเหล่านี้ เราจะทำอะไรให้พวกเขาได้บ้าง? เราจะช่วยให้พวกเขาพบกับ ความสงบสุขได้อย่างไร เมื่อการ เดินทางของพวกเขายังไม่สมบูรณ์? หนึ่งในกลุ่มนั้นตัวสั่น ขณะที่พูดว่า “อาจารย์ เราจะทำอย่างไรเพื่อช่วยให้ พวกเขาเดินหน้าต่อไปได้?” พระภิกษุชรามองไปข้างหน้า อย่างเงียบ ๆ แล้วพูดช้า ๆ ว่า “เราไม่สามารถบังคับพวกเขาไปได้ เพราะพวกเขายังไม่พร้อมที่จะจากไป แต่เราสามารถช่วยให้พวกเขา พบกับความสงบได้ผ่าน ความกตัญญู การสวดมนต์ และการสวดพระสูตรของเรา เราไม่สามารถสั่งพวกเขา ให้ละวางไปได้ เราช่วยให้พวกเขาเข้าใจว่า แม้ว่าพวกเขาจะก้าวต่อไป เราก็จะไม่มีวันลืมพวกเขา” ในคำสอนของเหล่าอาจารย์ ผู้รู้แจ้งหลายท่าน การอธิษฐาน ไม่เพียงแต่เป็นการถวายด้วย ความจริงใจต่อพระเจ้าเท่านั้น เป็นกระแสพลังแห่งความรัก ที่ไหลข้ามขอบเขต ระหว่างโลกกายภาพและ อาณาจักรแห่งจิตวิญญาณ ท่านอนุตราจารย์ชิงไห่ (วีแกน) เคยกรุณาแบ่งปันข้อความ เกี่ยวกับพลังของการสวดมนต์: อธิษฐานเผื่อญาติพี่น้องหรือ เพื่อนฝูงหรือพ่อแม่หรือ ปู่ย่าตายาย ใครก็ตามที่คุณรัก คุณอธิษฐานเผื่อพวกเขา นั่นแหละดีที่สุดแล้ว นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา และหากคุณเห็นพวกเขาปรากฏตัว ในบ้านของคุณบ้างบางครั้ง คุณก็ควรใช้ความรักและ คำอธิบายที่ชัดเจนด้วย บอกพวกเขาว่าพวกเขาได้ ออกไปจากโลกกายภาพนี้แล้ว และมันไม่ดี สำหรับพวกเขาที่จะยัง คงอยู่เป็นผีต่อไป เพราะพวกเขาไม่สามารถ พูดคุยกับใครได้ [...] พวกเขาสามารถพูดกับคุณได้ตลอด ทั้งวัน แต่คุณไม่ได้ยินอะไรเลย บางคนสามารถทำได้ แต่ไม่บ่อยนัก นั่นแย่มากสำหรับพวกเขา พวกเขารู้สึกเศร้า เหงา และหงุดหงิด และรู้สึก เหมือนว่าคุณไม่สนใจพวกเขา ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุด ที่จะสวดภาวนาในศาสนาของคุณ หรือกับนักบุญที่คุณศรัทธา หรืออธิษฐานต่อพระเจ้า ขออธิษฐานต่อพระเยซูเจ้า อธิษฐานขอพรต่อพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าที่คุณชอบ พระพุทธเจ้าที่เลือกไว้ หรือพระพุทธเจ้าหลาย ๆ องค์ มันขึ้นอยู่กับคุณ – ขึ้นอยู่กับว่าคุณต้องการทำอะไร ขอให้พวกเขาได้รับการปลดปล่อย นั่นแหละดีที่สุด นั่นแหละดีที่สุด บางครั้งคุณไปเยี่ยมหลุมศพพวกเขา หากคุณมีหลุมศพของพวกเขา หรือถ้าคุณเผาเถ้ากระดูก ของพวกเขาแล้วโปรย ลงในสวนหรือในป่า หรือฝังไว้ใต้ดิน แต่จงอธิษฐานเพื่อพวกเขา อย่าทำให้พวกเขาผูกพันกับคุณ หลังจากที่พวกเขาจากโลกนี้ ไปแล้ว เพราะสวรรค์ จะดีสำหรับพวกเขามากกว่า โลกทั้งหลาย ดีกว่าโลกใบนี้ เราขอขอบพระคุณต่อท่านอาจารย์ ผู้เมตตาอย่างสูงที่ แบ่งปันคำสอนเหล่านี้และ ชี้แนะเราในการปฏิบัติ สวดอธิษฐานอย่างจริงใจ เรื่องราวเหล่านี้แต่ละ เรื่องเปิดหน้าต่างใหม่ สู่ดินแดนแห่งจิตวิญญาณ ซึ่งเตือนใจเราถึงพลัง อันล้ำลึกของความเมตตา เมื่อเราสวดภาวนาให้ผู้ล่วงลับ ด้วยความจริงใจ พลังแห่ง การสวดภาวนาของเราไม่เพียงแต่ จะอุทิศบุญเพื่อช่วยให้ พวกเขาพบกับความสงบสุขและ การหลุดพ้นเท่านั้น แต่ยัง แผ่แสงแห่งความรักและนำความ สงบสุขมาสู่ผู้สวดภาวนาอีกด้วย
